Ένα Ζόρικο Απόγευμα
Είναι αρχές Αυγούστου του 2022 γύρω στις 19:00, και ως προγραμματιστής, βρέθηκα ξαπλωμένος στο κρεβάτι μετά από μια κουραστική μέρα εργασίας. Παρά το προνόμιο να εργάζομαι δίπλα στο κρεβάτι μου, η καυτή ζέστη των 40 βαθμών με κάνει να αισθάνομαι απαίσια. Το αλλεργικό άσθμα μου επιδεινώνει την κατάσταση, κάνοντας δύσκολο το να αναπνεύσω. Τα μάτια μου καίνε και η μύτη μου μοιάζει σφραγισμένη. Ένα αίσθημα δυσφορίας με κυριεύει.
Μεσάνυχτα
Καθώς πλησιάζουν τα μεσάνυχτα, η κατάστασή μου παραμένει άθλια. Ο πατέρας μου, που πάσχει από χρόνιο άσθμα, βρίσκεται μόλις δύο δωμάτια πιο πέρα. Είναι σε παρόμοια κατάσταση. Το χρόνιο άσθμα που πάσχει ο πατέρας μου είναι χειρότερο από το αλλεργικό άσθμα που έχω εγώ. Ίσως, τελικά δεν θα έπρεπε να παραπονιέμαι. Περάσαμε τη νύχτα βήχοντας. Ο ένας άκουγε τον άλλο.
Ξημέρωμα
Κάποια στιγμή, βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει από το παράθυρό μου. Έχει φτάσει 6 το πρωί. Έχω στο μυαλό μου τη σκέψη ότι δεν θα μπορώ να συνδεθώ στη δουλειά. "Πρέπει να δηλώσω ασθένεια". "Δεν θα μπορέσω να αποδώσω έτσι". "Είναι αδύνατο να αναπνεύσω." "Πώς υποτίθεται ότι θα καθίσω στον υπολογιστή μου και θα δουλέψω για 8 ώρες; Δεν μπορώ καν να σηκωθώ από το κρεβάτι".
Καθώς πήγαινα όλο και πιο βαθιά στην κουνελότρυπα του μυαλού μου, οι σκέψεις μου διακόπηκαν. Ήταν ο πατέρας μου. Ήρθε στο δωμάτιό μου για να πάρει μερικά καθαρά ρούχα ( κρατάει τα ρούχα του στο δωμάτιό μου από τότε που έφυγα για να σπουδάσω).
Ο διάλογος που ακολούθησε παίζει ακόμα στο μυαλό μου. - Καλημέρα γιε μου, πώς είσαι; - Όχι καλά πατέρα. Με δυσκολία αναπνέω και δεν έχω κοιμηθεί. Εσύ τι κάνεις; - Μια από τα ίδια. (*συνεχίζει να παίρνει τα ρούχα του) - Τι κάνεις στην ντουλάπα; - Ετοιμάζομαι. - Ετοιμάζεσαι για τι; - Ετοιμάζομαι να πάω για δουλειά. - Θα δουλέψεις έτσι; 😮 Εγώ μπορώ καν να σηκωθώ από το κρεβάτι. - Ναι, θα δουλέψω. Καλή ξεκούραση γιε μου.
Δεν απάντησα. Έμεινα άφωνος. Το μυαλό μου δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ήταν σε θέση να πάει για δουλειά. Η απόφαση του μου φαινόταν αδύνατη.
Έχουμε μια οικογενειακή επιχείρηση στην Αρεόπολη. Είναι ένας φούρνος με πολλά τοπικά προϊόντα. Ο Αύγουστος είναι η πιο πολυσύχναστη περίοδος. Είναι εξουθενωτκό να δουλεύεις στο μαγαζί μας τον Αύγουστο. Το κατάστημα είναι συνεχώς γεμάτο. Δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις στο φόρτο εργασίας ακόμα και αν είσαι πλήρως ξεκούραστος. Πώς στο καλό θα μπορούσε ο πατέρας μου να τα καταφέρει έτσι;
Συζήτηση
Η μέρα περνούσε. Συνδέθηκα στην δουλεία στις 10:00. Προσπάθησα να δουλέψω. Έκανα ότι μπορούσα μέχρι τις 18:00 όπου σχόλασα. Καθ' όλη την ημέρα συνέχισα να υποφέρω από την ασθένεια. Είχαν περάσει 12 ώρες από τότε που ο πατέρας μου έφυγε για τη δουλειά και τον περίμενα. Ήθελα να δω πώς ήταν.
Γύρω στις 18:30 ήρθε σπίτι και μπήκε στο δωμάτιό μου για να με δει. Στη συνέχεια, άλλαξε ρούχα του και ξάπλωσε στο κρεβάτι του. Ήταν μάλλον σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι εγώ. Δεν παραπονέθηκε ποτέ όμως. Δεν ανέφερε ότι ήταν άρρωστος. Ξύπνησε, πήγε στη δουλειά του, επέστρεψε για να με ελέγξει και συνέχισε τη μέρα του.
Εβδομάδες αργότερα, ακόμα το σκεφτόμουν. Έτσι, ρώτησα τον πατέρα μου.
Μπαμπά, θυμάσαι την τελευταία φορά που ήμασταν άρρωστοι;
Ναι, τι έγινε;
Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπόρεσες να πας στη δουλειά εκείνο το πρωί.
Απλά πήγα.
Τι εννοείς απλά πήγες;
Έπρεπε να πάω στη δουλειά και πήγα. Δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Αλλά δεν είχες κοιμηθεί και πονούσες.
Ε και; Έκανα τη δουλειά μου.
Σκέψεις
Μέχρι σήμερα το σκέφτομαι αυτό. Είμαι 24 ετών και βρίσκομαι σε άριστη φυσική κατάσταση. Ο πατέρας μου είναι 50 ετών με χρόνιο άσθμα. Εγώ δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι και αυτός εργάζεται 12 ώρες εξυπηρετώντας ανθρώπους στους 45 βαθμούς.
Αφού σκέφτηκα το περιστατικό για αρκετή ώρα, κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Η αναβλητικότητα είναι προνόμιο.
Επέτρεψε μου να το αναλύσω. Αναβάλλω κάτι μόνο όταν έχω την πολυτέλεια να το κάνω. Αν έχω κάτι σημαντικό και επείγον να κάνω, δεν το αναβάλλω. Απλά το κάνω. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αναβλητικότητα σταματά την τελευταία μέρα πριν από τις εξετάσεις. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο, πρέπει να διαβάσω. Αν δεν το κάνω, οι συνέπειες θα είναι χειρότερες. Οπότε, διαβάζω.
Παρακολουθώντας τον εαυτό μου τους επόμενους μήνες μετά το περιστατικό, διαπίστωσα κάτι ενδιαφέρον. Αναβάλλω τις εργασίες στις οποίες δεν θέλω αρκετά τον τελικό στόχο. Δεν λέω ότι δεν θέλω καθόλου τον στόχο. Λέω ότι εκτιμώ περισσότερο την άνεση από την επίτευξη του στόχου. Διαφορετικά, θα επέλεγα τον στόχο έναντι της άνεσης.
Με βάση αυτό, έχω βρει 2 τρόπους για να σταματήσω την αναβλητικότητα:
Διαλέγω μια εργασία που πρέπει να ολοκληρωθεί οπωσδήποτε.
Διαλέγω έναν στόχο που είναι ζωτικής σημασίας για μένα. Η επιπτώσεις του να μην πετύχω τον στόχο μου, με πληγώνουν περισσότερο από το να νιώσω άβολα και να κουραστώ.
Επιστρέφοντας στην ιστορία του πατέρα μου, μπορώ να δω και τους δύο αυτούς τρόπους.
Το να μην πάει στη δουλειά δεν ήταν επιλογή. Κάποιος έπρεπε να είναι εκεί.
Το να μην βοηθήσει τη μητέρα μου σε μια τόσο δύσκολη μέρα ήταν πολύ χειρότερο από το να υποφέρει από την ασθένεια.
Συμπέρασμα
Από εκείνη την ημέρα, κάθε φορά που παρατηρώ πως είμαι αναβλητικός (πράγμα που συμβαίνει συνεχώς), πρέπει να επιλέξω μεταξύ του στόχου ή της άνεσής μου. Μερικές φορές ο νικητής είναι ο στόχος, άλλες φορές ο νικήτρια είναι η άνεση.
Ωστόσο, κάθε φορά έχω τον έλεγχο της απόφασης. Έτσι, μπορώ να απολαύσω την άνεσή μου, ή να αγκαλιάσω την δουλειά που χρειάζεται ο στόχος. Επίσης, αν είμαι συνέχεια αναβλητικός με κάποιο στόχο μπορώ να τον αλλάξω. Η εναλλακτική λύση είναι να αφήσω τη μέρα να κυλήσει σε μια ενδιάμεση κατάσταση όπου βαριέμαι πολύ για να δουλέψω ενώ ταυτόχρονα αγχώνομαι πολύ για να χαλαρώσω.
